Diana Moerman (56) uit Oostvoorne werkte anderhalf jaar in Rwanda. Zij deed in het land in centraal Afrika dingen waarvan ze in Nederland nooit had gedacht dat ze die zou doen.
Op de motor vanuit het dorpje Kibangu, in het noordwesten van Rwanda, naar school. Dwars door de bergen. Soms letterlijk op het randje van de afgrond. Dan ook nog eens op spekgladde, met gaten doorboorde wegen. Het was wel even iets anders dan haar vorige baan: docent Engels aan het Penta College in Spijkenisse. Maar Diana deed het ‘gewoon’. ‘Het geeft een lekker gevoel mensen te helpen.’
De Oostvoornse ging met een missie naar het land: het trainen van docenten en het verzorgen van lesmateriaal. Ze werkte van september 2012 tot februari 2014 voor de hulporganisatie Voluntary Service Overseas (VSO), die ontwikkelingslanden directe hulp biedt door kennisoverdracht. Rwanda staat bekend om de genocide. Hutu-milities vermoordden in 1994 naar schatting 800.000 Tutsi’s en duizenden gematigde Hutu’s. Zo ontstond in het onderwijs een enorm gat. Leraren zijn vaak onvolledig opgeleid en werken in geïsoleerde locaties onder primitieve omstandigheden. De klassen zijn groot en de leerkrachten overwerkt. Diana bezocht bijna alle dertig scholen in haar district en gaf advies. Zo leerde ze de leerkrachten de kinderen leren spelen en speelgoed maken. Ondanks de achterstand viel de mentaliteit de voormalig docent uit het middelbaar onderwijs op. ‘Alle leerlingen zitten even stil en hebben nog respect voor hun leerkracht.’
Diana verbleef al die tijd tussen de lokale bevolking. De eerste drie maanden woonde zij in een hutje, waarin de muggen volop rondvlogen. Niet bepaald vergelijkbaar met haar comfortabele eengezinswoning in Oostvoorne. Daarna betrok ze een woning op hetzelfde erf. Zonder keuken en zonder badkamer. Water haalde ze op de binnenplaats. Ze kookte op een petroleumstel. Dan was er nog een probleem: ratten. Diana: ‘Ik was onder de VSO vrijwilligers recordhouder rattenvangen. Mijn nachtbewaker Mure maakte ze voor mij af.’
De Oostvoornse gaat in september voor ruim twee maanden terug. Zij zamelt geld in voor een paar mensen waarvan zij weet bij wie het goed terechtkomt. Zoals de hardwerkende docente Alice die haar goed hielp (‘een gouden vrouw’) én zo graag wil doorleren aan de universiteit. Mensen als Alice kunnen hun landgenoten weer verder helpen. Hierna stopt Diana’s hulp grotendeels. ‘Soms moet je hard zijn. De mensen moeten niet van mij afhankelijk worden en het nu zelf gaan doen.’
Wilt u Alice en de anderen in Rwanda steunen? Dat kan door een bijdrage op NL60 TRIO 0212 307126, t.n.v. A.C. Moerman.